เราจับรถเมล์และรถลอยฟ้าจากบ้านสู่ย่านบางแค ในตรอกซอยที่อุดมด้วยอาหาร ไม่ต้องไปเผชิญโลกในเวลารัฐประหารมากนัก ไม่ได้กลัวปืน เท่ากับกลัวใจตัวเองที่ระอุร้อนด้วยความเกลียดชังและอัดอั้น

มีเพียงบทสนาทางโทรศัพท์กับรุ่นพี่ที่นับถือในยามค่ำแต่ละวัน ที่ทำให้ได้รับรู้ข่าวสารสำคัญประจำวัน เช่นว่า มีการยุบวุฒิสภา ใครโดนเรียกตัว ใครโดนจับถึงเคหสถาน มีการชุมนุมต่อต้านที่ไหน พร้อมกับได้ระบายความคิดเห็นที่ต้องปิดซ่อนเพื่อความมั่นคงของประเทศ ก่อนวางหูไปพร้อมเสียงถอนหายใจ

ป่วยการจะบ่นถึงแดดพฤษภาอำมหิต เราเดินผ่านซุ้มทหาร ปืนสะพายไหล่ห้อยลงชี้พื้นมิได้เจตนาทำร้ายพลเมือง การตกแต่งซุ้มผ้าใบเหมือนพรางตัวอยู่ในป่า หากแต่พยายามซ้อนเร้นอย่างไม่แนบเนียนยามเที่ยงวันอยู่ข้างป้ายรถเมล์ และต้นไม้ที่กทม. ปลูกไว้

“เขาพรางตัวจากอะไรนะ” เธอพูดด้วยความขัน แต่ก็สลับโหมดความคิด ขมวดคิ้วหยีตาหลบแดด “คงร้อนมากเลยเนอะ ชุดแบบนี้”

เรามองตามไป เห็นชุดเครื่องแบบเต็มยศที่ขัดแย้งกับสภาพอากาศ

สาย 81 แล่นเข้าป้าย ชีวิตดำเนินต่อไปตามล้อรถเมล์ และเสียงที่ใส่เหรียญเขย่า

บ่ายแล้ว ป่านนี้พี่ทหารอาจยืนอยู่ในม่านฝน มองรอบข้างไม่ค่อยเห็น เรามองไปก็พร่ามัว ต่างถูกกักขังในความเปียกแฉะ ชุดเครื่องแบบนั่นคงชุ่มน้ำ เว้นแต่จะมีเสื้อพลาสติกกันน้ำ (เราคิดว่าคงมี) 

ปืนเปียกน้ำจะยังคงใช้ได้ไหมหนอ เรานึกถึงสมัยเรียน ร.ด. ขุดคุ้ยความรู้ที่ฟังผ่านๆ เกี่ยวกับอาวุธปืน แต่ไม่พบ สิ่งเดียวที่ติดมาจากวินัยทหารคือการย่างเท้าซ้ายก่อนเสมอเมื่อออกเดิน กลายเป็นความเคยชินตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่แรกๆ รู้สึกฝืนแทบตาย เพราะถนัดขวา แต่ทำซ้ำไปก็กลายเป็นเรื่องที่ธรรมดาแบบไม่รู้ตัว