ครูสอนทีมวิ่งมาราธอนตอนประถมฯ บอกพวกเราว่า ต้องเริ่มวิ่งช้าๆ ถึงจะวิ่งได้นานๆ เขาเป็นครูร่างเล็ก เตี้ย แต่ไม่อ้วน น่องแข็งปั๊กเห็นชัดเวลาออกวิ่งนำหน้าพวกเรา ในวัยประถมฯ การได้เป็นทีมนักวิ่งก็เท่ไม่หยอก เลิกเรียน เพื่อนๆ นั่งกินขนมโตเกียว ขัดสมาธิบนแผ่นปูนถ่วงหลังแป้นบาส แต่พวกเรารีบเข้าห้องน้ำไปสวมเสื้อทีม

ทีม
นัก
วิ่ง

สกรีนเรียบๆ มีเพียงคำสามคำ ใส่กรอบม่วงเน้นคำตรงกลาง กราฟฟิคง่ายๆ ที่ครูสอนดนตรี งานบ้าน เลข  หรืออังกฤษ ฯลฯ ก็ทำได้

“ทำไมเน้นคำว่า นัก ไม่เน้นคำว่า วิ่ง”

“เพราะมันจะดูไม่สมดุลมั้ง”

“นัก สำคัญกว่า วิ่ง หรอ” เด็กชายท็อป ชั้น ป. 2 ก. เกาหัว เสียงนกหวีดเรียกรวมตัวที่มุมสนามเทนนิส พวกนักเทนนิสยังไม่เข็นตะกร้าใส่ลูกมาซ้อม พวกเขาคงมีเวลาวิ่งอย่างสงบสุขสักพัก ไม่ต้องคอยกระโดดหรือค้อมหัวหลบลูกระหว่างวิ่ง

ครูตั้ม ยืนกางขา ไขว้มือไว้ข้างหลัง แกคงลืมตัวว่ากำลังสอนวิชาลูกเสือ อีกหน้าที่ของแกในโรงเรียนเล็กๆ แห่งนี้ เป่านกหวีดอีกครั้ง เพื่อเรียกสมาชิกที่เหลือที่ยังมะงุมมะงาหรากับเชือกรองเท้าพละ

มีความสุข วลีสุดท้ายในคำขวัญของโรงเรียน อาจไม่เป็นอย่างนั้นกับเด็กทุกคน ที่แค่คิดก็เกิดมโนภาพดีๆ แล้ว

แรกๆ ที่เข้าทีมวิ่ง พวกเราหอบแรงจนเหมือนปอดจะฟีบให้ได้ 10 รอบโรงเรียน คือขั้นต่ำของพวกมือใหม่ และจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามสัปดาห์ที่ผ่าน ครูตั้มเป็นคนคอยบอก ใครยอมแพ้ ก็นั่นแหละ กลับไปนั่งกินโตเกียวริมทาง พับเสื้อทีมนักวิ่ง เอาไว้ใส่เล่นตอนไปเที่ยววันหยุดกับครอบครัวแล้วกัน

ตามประสาเด็ก พวกเราเราเคยโกง แอบไปเดินเอื่อยเฉื่อยเมื่อวิ่งผ่านหลังอาคาร ระยะทางช่วงนั้นเกือบ 2/5 ของรอบวิ่ง ก็แค่หวังให้หายเหนื่อยสักพักแล้วค่อยซอยเท้าต่อ

เราเป็น “นักวิ่ง” ได้แค่ 2 สัปดาห์ แต่ครูตั้มเป็นโค้ชวิ่งมา 4 ปี เป็นไปไม่ได้ที่แกจะไม่รู้

วันหนึ่ง ขณะที่เราเดินหอบ แขนห้อยต่องแต่งข้างลำตัว เสียงนกหวีดก็แผดก้อง “กลุ่มนี้วิ่งเพิ่มอีก 5 รอบ ไม่งั้นก็เช็คขาด!”

ความสบายชั่วครู มากับบทลงโทษที่ทำให้ลิ้นห้อย น่องระบม เช็คขาดวันนี้ หมายถึง ความสูญเปล่า ของ 9 รอบที่ผ่านมา

ครูตั้มให้โอวาทกลางสนามเทนนิส นักวิ่งรุ่นเก๋าเหม่อลอยเหมือนกับว่าเคยฟังมาหลายรอบแล้ว

“ไปเดินหลังตึก เหมือนได้พักเหนื่อยก็จริง ใช่ สบาย ได้หายใจเต็มที่ แต่ก็นั่นแหละ เธอจะไม่ทน เธอจะไม่ใช่นักวิ่ง เธอจะเป็นแค่เด็กประถมที่มาวิ่งตอนเย็นหลังเลิกเรียน ก็แค่นั้น”

พวกเราไม่เข้าใจความล้ำลึกอะไรในถ้อยคำนั้น แต่คำพูด “แค่เด็กประถม” ส่อนัยของการดูถูก แสบยิ่งกว่าเสียงนกหวีดในเยื่อแก้วหู

ตอนเย็นของอีกวันเราวิ่งไม่หยุด ทุกสามก้าวและเสียงฟืดหายใจ มีแต่คำว่า แค่เด็กประถม แค่เด็กประถม แค่เด็กประถม แค่เด็กประถม แค่.. เด็ก… ประถม
เราไม่ได้เหนื่อยน้อยลง ไม่มีจิตวิทยา แต่บางอย่างบอกว่า หยุดไม่ได้! เป็นเรื่องคอขาดบาดตายที่จะทำอย่างนั้น

ครูตั้มเช็คชื่อคนที่วิ่งครบรอบ กล่าวชมเชยวินัยของคนที่ไม่เคยขาดในหนึ่งเดือน ให้กำลังใจคนที่ยังใช้เวลาวิ่งนานเกินไป แต่ไม่เคยเคี่ยวเข็ญว่าเราต้องวิ่งเร็วกว่าใคร

“เริ่มวิ่งช้าๆ จะได้ไม่เหนื่อยเร็ว อยู่ตัวแล้วก็ค่อยทำเวลา”