ช่วงสองเดือนมานี้ได้ดูหนังเปลี่ยนทัศนคติอยู่สองเรื่อง เรื่องที่หนึ่งคือ Whiplash ส่วนเรื่องที่สองกลับเป็นเรื่องที่ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก คือเรื่อง Saint Laurent

pic: liveforfilms.com

ต้นเดือนพฤศจิกายน อากาศเริ่มแห้งแต่ยังคงร้อน เราเริ่มจับไข้ ในมือถือถ้วยกาแฟ นั่งตัวสั่นอยู่ในหอศิลป์ ยังกลับบ้านไม่ได้เพราะมีนัดคุยงานตอน 5 โมงเย็น นั่งทบทวนเป็นสิบๆ รอบว่า กลับ-ไม่กลับ-กลับ-ไม่กลับ ทั้งๆ ที่สังขารบอกว่า อยู่เกินบ่าย 3 ก็น่าจะหมดสภาพแล้ว

คนที่ไปเจอเขาเป็นระดับเซเล็บวงการเลยนะ พลาดไม่ได้

จิบกาแฟอีกแก้ว คอส่งเสียงโอดว่าเจ็บ เนื้อตัวบอกว่าหนาวเหลือเกิน สมองอยากจะขอปิดการทำงานสักพัก

เราเดินไปลิโด แล้วตีตั๋วดู Whiplash ซื้อเวลา 2 ชั่วโมงเพื่อหาโอกาสหลับในโรงหนัง ซึ่งเป็นความคิดที่ผิดมาตั้งแต่ต้น

เสียงกลองกระหน่ำ เขย่าหัวใจตั้งแต่เปิดเรื่อง
แอนดรู เด็กหนุ่มผู้ทะยานอยากเป็นมือกลองระดับโลก ฟาดไม้กลองลงสแนร์ ทอม แฉ ไฮแฮท ทางโน้นที ทางนี้ทีจนหอบโยน เงยหน้าจ้องมองโปสเตอร์มือกลองต้นแบบของเขาเพื่อเรียกกำลังใจ ลมหายใจของเขามีอยู่เพื่อกลองชุด แม้แต่จังหวะก้าวเดินของเขาอาจตรงแน่วตามจังหวะเมโทรนอม

เมื่อโอกาสก้าวหน้ามาถึง ไม่มีคำว่าหยุดหรือถอยหลังไปหนึ่งก้าวสำหรับเขา

นี่เป็นหนังบีบขมับ สะเทือนสมอง ทั้งจังหวะกลองและจังหวะสบท แอนดรูรัวกลองจนเลือดสาด ยอมให้มันทำลายทุกอย่างของชีวิต – มิตรภาพ คนรัก ครอบครัว และสุขภาพของตัวเอง

จนกว่าเขาจะไปอยู่ตรงจุดนั้น

จุดที่ทำให้คนที่เขาเกลียดที่สุด-และเกลียดเขา-พยักหน้ายอมรับเบาๆ ว่า “เออ เอ็งเก่งจริง”

pic: voxmagazine.com

หยดเลือดยังหยดติ๋งๆ

บนเวทีแสงไฟเจิดจ้าเกินกว่าจะมองไปเห็นสายตาของพ่อของแอนดรูที่นั่งอยู่ในโซนผู้ชมการแสดง พ่อผู้หวังดีและเตือนให้ลูกชายผ่อนปรนกับฝันของตัวเองบ้างแต่ไม่เป็นผล ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนเคยรักตัดสินใจกลับมาดูความสำเร็จครั้งนี้ของเขาหรือเปล่า

ในเมื่อก่อนหน้านี้เขาบอกว่า เธอเป็นเพียงตัวถ่วงสู่ความสำเร็จ

หนังไม่ไปบอกว่าวันต่อมา แอนดรูรู้สึกอย่างไรกับจุดเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ของเขาบนเวทีทรงเกียรตินั้น

แต่วันนั้นเรากลับบ้านไปแล้วป่วยหนักกว่าเดิม พร้อมแนวคิดใหม่เกี่ยวกับความสำเร็จที่สั่นสะเทือนโสตประสาท

เสียงระรัวกลองของมือและเท้า กลายเป็นจังหวะเบาๆ ช้าๆ ไม้กลองหยุดความป่าเถื่อนบนหนังสแนร์ มาแตะขอบเหล็กเบาๆ ตามจังหวะฉึบ…ฉึบ ของไฮแฮท ขอเพียงบรรเลงบทเพลงหนึ่งๆ จบไปด้วยความสุนทรีย์

—

สำหรับหนัง Saint Laurent ที่บอกว่าไม่ได้คาดหวัง ไม่ได้หมายความว่าดูถูกตัวหนังตั้งแต่แรกเริ่ม แต่เห็นว่าเป็นเรื่องวงการแฟชั่นที่เราคงไม่อินเท่าไหร่ และเห็นเพื่อนที่ติดตามหนังเรื่องนี้บนนิวฟีดมักจะเป็นเพื่อนสาวๆ ที่มีรสนิยมแตกต่างกับเราอยู่แล้ว

อาจเป็นสายตาหวานจ๋อยของพระเอก Gaspard Ulliel ในโปสเตอร์หนังที่เชื้อเชิญให้เราลองเข้าไปดูการแสดงของเขา 

จากที่เคยคิดว่า Saint Laurent จะเป็นเช่นเดียวกับแบรนด์เนมทั่วไป เซ็ตเทรนด์ปีนี้-ออกเสื้อผ้าฤดูกาลใหม่-หลอกแดกตังค์คน แล้ววนลูป ตัวหนังทำให้เราได้เห็นมุมมองที่เป็น “ศิลปะ” ของวงการเสื้อผ้า

หลายฉากของหนัง เราเห็นผู้ชายเจ้าสำอางคนนี้นั่งถือดินสอไม้วาดรูปอยู่ตลอด ไม่ว่าเขาจะเครียด ดีใจ สงบ สุนทรีย์ ฯลฯ เสื้อผ้าใหม่ๆ คือชีวิตของเขา

อีฟ (Saint Laurent) ในภาพยนตร์ ออกแบบเสื้อผ้าโดยมองว่ามันคือวิถีชีวิต การที่ให้ผู้หญิงแห่งยุคสมัยใส่เสื้อผ้าที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ทำให้พวกเธอเปลี่ยนบทบาทในสังคม ทั้งรูปลักษณ์ภายนอกและความมั่นใจภายใน

เสื้อสูทไหล่กว้างวางทับผู้หญิงตัวเล็กๆ ขี้กังวลคนหนึ่ง

“ปล่อยผมออกมาแล้วสยายมันหน่อยๆ ใส่เข็มขัดและสร้อยสีเตะตา อืม.. ลองเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปเดินมา ใช่ นั่นแหละ”

ผู้หญิงในมาดแมน หรือเวิร์กกิงวูแมนก็ปรากฎแก่สายตา และเชื่อว่ามีผู้หญิงอีกหลายคนที่สัมผัสกับปรากฏการณ์นี้

หนังเผยให้เห็นความเชื่อมโยงระหว่างอีฟและแอนดี้ วอฮอล เขาทั้งสองเป็นทั้งผู้บันทึกยุคสมัย และผู้สร้างสรรค์งานศิลป์ใหม่ในวงการของตัวเอง ,,ในแบบป๊อบๆ

pic: hollywoodreporter.com

แต่ในวันที่เขามีทุกอย่างแล้ว เงิน คนรัก ความเยาว์ ฯลฯ ตามบทกลอนที่เขาเคยเขียน วันนั้นกลับเป็นวันที่เขาไม่ต้องการอะไรเลย – มันเป็นวันที่น่าเศร้า

เขานอนขดตัวอยู่บนเตียง ห่มผ้าโดยที่ยังไม่ได้ถอดสูทหรือรองเท้า หากวันนั้นพี่ป๊อด โมเดิร์นด๊อกอยู่ในฉาก เราคงได้ฟังเพลง “เงินล้าน” ในจังหวะแจ๊ซฝรั่งเศส

ทำให้เราหวนกลับไปนึกถึงแอนดรู ไม้กลองในมือยังมีเลือดเกรอะกรัง วันที่เขามีทุกอย่างที่เคยหวังแล้ว เขาจะมีสีหน้าอย่างไร

ดวงไฟเวทีปิดลงเสียก่อนที่เราจะได้เห็นใบหน้าต่อจากนั้นชัดๆ

เลือดเดือดและไฟฝันของพลังเยาวว์วัยคงให้บทเรียนเราอีกหลายอย่างมากกว่าที่ตัวหนังทั้งสองจะบอกเล่าได้หมด

pic: journaldesfemmes.com

pic: indiewire.com