วนเวียนกลับมาที่เรื่องจิตวิญญาณอีกแล้ว

เมื่อไหร่ที่หิว เรามักได้ข้อสรุปเศร้าๆ ที่ทำให้ต้องนั่งซึมไปคนเดียวหลายนาที จนกว่าจานข้าวจะวางลงตรงหน้า หนีไม่พ้นเรื่องจิตวิญญาณ การใช้ชีวิต และบั้นปลายที่อาจมาถึงอย่างรวดเร็วในอีก 30 ปี

“เบื่อที่ต้องพูดเรื่องเดิมซ้ำๆ”

ศิลปินหนุ่มบ่นเปรยกับเพื่อนในร้านข้าว บรรดานักข่าว คอลัมนิสต์ มาสัมภาษณ์เขาด้วยชุดถ้อยคำซ้ำๆ แรกทีเดียวความตื่นเต้นที่จะได้แสดงตัวตนมันก็ยังสนุกอยู่ แต่เมื่อพูดซ้ำหลายครั้งเข้า เขาเริ่มไม่มั่นใจในแต่ละคำที่พูดออกไป

เขาหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ หรือเปล่า และเขายังคิดอย่างนั้นอยู่เหมือนเดิมใช่ไหม

เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องภายในของตัวเอง เพียงแต่บ่นให้คนร่วมโต๊ะกินข้าวฟังว่า การคุยเรื่องชีวิตตัวเองมันเป็นเรื่องน่าเบื่อแล้วสำหรับเขา โดยเฉพาะเมื่อคนสัมภาษณ์มีภาพมโนในหัวเกี่ยวกับเขาเป็นแบบเดิมซ้ำๆ และผลิตซ้ำได้อีก

คนใหม่เข้ามาด้วยคำถามเดิม

เรานั่งเยื้องโต๊ะเขาไปนิดเดียว เมื่อได้ยินคำรำพึงอย่างใส่อารมณ์นั้น เราก็ถึงกับมึนโหวงในหัว เจ้าของร้านกับข้าวเดินมาเช็ดโต๊ะ ถามว่าจะกินอะไร เราได้แต่นั่งเหม่อ

กะเพราหมูสับไข่ดาวแล้วกัน

สมองยังไม่พร้อมจะคิดอะไร ทบทวนการเรียนรู้ผู้คนจากคอร์สระยะสั้น-การสัมภาษณ์เพื่อเขียนสารคดี ที่ผ่านมา

สิ่งที่เขาพูด สิ่งที่เราเรียนรู้ มันจริงในแง่ของการเปล่งเสียงที่เกิดขึ้นจริง อัดเสียงเข้าไป พิสูจน์เส้นเสียงผู้พูดได้

แต่ค่าความจริงของถ้อยคำอาจไม่สม่ำเสมอ

ศิลปินหนุ่มตักข้าวคำสุดท้ายในจาน ขยับหมวกไหมพรม ให้อากาศระบาย จ่ายเงินแล้วเดินออกไป

เรานั่งจ้องไข่ดาวที่โปะข้าวตรงหน้า มองแตงกว่าฝานสี่ชิ้น คิดไปต่างๆ นานา แล้วจึงใช้ปลายช้อนเจาะไข่ดาวทะลัก เริ่มมื้อนี้ กินให้หายคิดมากก็แล้วกัน

—

อาจเป็นช่วงวัย พวกเราพูดถึงชีวิตมากกว่าวันละ 3 ครั้งหลังอาหาร จริงจังกับมันยิ่งกว่าหนังสือหนังหาที่ต้องอ่าน ปริญญานิพนธ์ที่ต้องทำ หรืองานค้างที่ยังค้างอยู่ในแพลนเนอร์อย่างนั้นมานั้นเกินหนึ่งเดือน

หากเราเป็นนักเขียนบทความเกี่ยวกับชีวิตตัวเอง เราคงผลิตงานได้จนไม่รู้จะเอาไปเสนอนิตยสารไหนได้อีกแล้ว เพราะมันมากเกินไป

ป๊อก ซ่า..

กลิ่นเบียร์หอมโชย เราก็ยังคงดื่มกินมันกันต่อไป จากความหวานขื่นละมุน เรารู้ว่าฉากท้ายๆ ของเบียร์ที่ก้นขวดจะเป็นอย่างไร

มันมักจะถูกรายล้อมด้วยบทสนทนาเรื่องจิตวิญญาณจากปากแต่ละคน

ต่อให้เราจะผ่านตาประเด็นนี้มามากเมื่ออ่านมันบนโพสต์สเตตัสของใครบางคน บอกเล่าว่าเขาได้ข้อคิดอะไรดีๆ จากรอยวงเปื้อนคราบกาแฟ ต้นไม้ที่ขึ้นตามซอกอิฐ รองเท้าแตะช้างดาวที่แป้นหนีบอันตรธาน กางเกงเลที่ตูดขาด และสารพันสิ่งของที่ทำให้ใครบางคนตรัสรู้และต้องรีบเปิดคอร์สขึ้นธรรมาสน์

แต่เราก็ยังพร้อมใจกันเปิดประเด็นเรื่องชีวิตซ้ำแล้วซ้ำอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จะโทษแอลกอฮอล์ได้หรือเปล่า คงไม่ใช่ วงอื่นๆ อาจพากันคุยเรื่องสัปดน แต่กับพวกเรามันยังหนีเรื่องทำนองนี้ไม่พ้น

โถ… ศิลปิน

เมื่อรู้แน่แล้วว่าไม่มีทางหาคำตอบได้ และสัญลักษณ์ของหัวข้อนี้กลายเป็นอินฟินิตี้เลขแปดนอน เราจึงซดเบียร์อึกแล้วอึกเล่า แสร้งเพ่งพินิจความว่างเปล่าตรงหน้า

แล้วปล่อยให้ความเมาพาเข้านอนเพื่อมาเจอวันพรุ่งนี้ที่สับสนงุนงงยิ่งกว่า