หากอยู่ในคุก เราคงมีอิสระอีกแบบหนึ่ง

ไม่ต้องสมาคม ไม่ต้องสรรหาเรื่องพูดคุย ไม่ต้องละลายพฤติกรรมจองหองของตัวเอง ไม่ต้องเสแสร้งทำเป็นสนใจสิ่งที่คนอื่นสนใจ ไม่ต้องฝืนยิ้ม หัวเราะ เมื่อใครบางคนคิดว่าเขากำลังเล่าเรื่องตลก ไม่ต้องทำหน้าทึ่งเมื่อใครอีกคนในชุดเครื่องแบบเต็มยศพูดคำคมที่เราเคยได้ยินมาแล้วมากกว่า 2 ครั้ง

เราจะมีเวลาอ่านหนังสือที่เราอยากอ่าน สนทนากับตัวเองโดยไม่มีใครขัดจังหวะ จ้องผนังได้นานเท่านาน ตราบที่ไม่มีใครจะมาตัดสินว่าเราขี้เกียจตัวเป็นขน เราไม่ต้องรักษ์โลกมากก็ได้เพราะเราขอรบกวนโลกเพียงแค่พื้นที่ลูกบาศก์เล็กๆ นี้เท่านั้น

ยิ่งถ้ามีกระดาษ ดินสอ ยางลบ เราอาจะเขียนอะไรก็ได้ที่เราอยากเขียน ไม่มีกำหนดส่ง วันปิดเล่ม หัวข้อบังคับ เทรนด์ข่าวปัจจุบัน มากดดันให้เราต้องทำตัวอยากรู้อยากเห็น ทั้งๆ ที่สิ่งที่เราสนใจที่สุดมันก็แค่ตัวของเราเอง ไม่มีคนติชมงานของเรา ไม่มีการเสียความมั่นใจ ไม่มีการปรับแก้โครงเรื่อง เปลี่ยนคำสันธาน ลบอัศเจรีย์ ขึ้นย่อหน้าใหม่ ใส่วรรคที่หน้าหลังไม้ยมก ไม่มีใครว่า หากเราอยากสะกดคำผิดหลักราชบัณฑิตฯ ขะโมย ขี้เฒ่า พึมพัม สังเกตุ อนุญาติ ใส่บาต 9ล9

หากเราไม่ได้มองว่าการเขียนคือการสื่อสาร

เราคงมีอิสระอีกแบบหนึ่ง