เครื่องเคาะและกลองจากคนสวมชุดขาว 5-6 คนกระแทกกระทั้นเป็นจังหวะเนิบๆ แต่หนักแน่น

หลายคนอาจมองอย่างฉงนว่าความบันเทิงในละครพื้นบ้านที่ดำเนินเรื่องช้าแบบนี่มันเร้าใจตรงไหน

ระบำหน้ากากนี้เป็นของดีของเด่นของเมืองอันดง เราและเพื่อนๆ EWHA GSIS รีบวิ่งไปนั่งแถวหน้าๆ รอบเวทีวงกลมแบบขั้นบันได ในหมู่บ้านฮาฮเว ที่ยูเนสโกประกาศเป็นมรดกโลก พวกเรามาทริปหนึ่งวันที่ได้รับทุนสนับสนุนจาก EAASIS ได้มาเรียนรู้วัฒนธรรมเกาหลี เพิ่มเติมจากห้องเรียน

ชายสวมหน้ากากประหลาดโผล่มาพร้อมกับค้อนเหล็ก เดินสะบัดแขนไปซ้ายทีขวาทีตามจังหวะ แล้วก็พลันเห็นกระทิงเดินเข้ามา เลยถามคนดูว่า เรามาฆ่ากระทิงแล้วกินโต๊ะกันดีไหม

ท่ามกลางสายตาเด็กตัวน้อยๆ ที่มาดู ชายสวมหน้ากากทุบค้อนลงบนหุ่นเชิดกระทิงที่ควบคุมด้วยคนสองคน

กระทิงนิ่งแล้วสะบัดหัวโงนเงน มีเสียงตื่นเต้นฮือฮา กระแทกค้อนอีกครั้ง กระทิงเซล้มลงตายสนิท

ชายสวมหน้ากากหยิบมีดจากชะลอมมาเฉือนหัวใจและอัณฑะ แล้วยื่นโฆษณาให้ผู้ชมโดยรอบว่าสนใจไหม เอาไปกิน หัวใจนี่ยังเต้นตุบๆ อัณฑะก็เคี้ยวดีเคี้ยวเพลินทำให้ชายแก่ได้ปึ๋งปั๋ง

อีกฉากหนึ่ง พระในศาสนาพุทธเดินไปเหลือบเห็นหญิงสาวกำลังนั่งยองๆ อยู่ในป่าเพื่อฉี่ เห็นแล้วดันเกิดอารมณ์ทางเพศ รีบรี่ไปหา ชวน(เชิงข่มขู่)ให้มา ‘เต้นรำ‘ ด้วยกัน ก่อนแบกนางหนีออกจากฉากไป

คำบรรยายบอกว่าเป็นละครพื้นบ้านที่วิพากษ์พฤติกรรมมือถือสากปากถือศีลของพระในศาสนาพุทธในโครยอ ที่ทำตัวสูงส่งดีเด่นกว่าคนอื่น แต่จริงๆ ก็หมกมุ่นในกามไม่ได้ต่างจากสามัญชน

ละครพื้นบ้านแบบนี้อาจสะดุดกับค่านิยม ‘พื้นฐาน‘ สมัยใหม่ เช่นความรุนแรงต่อสัตว์ วัฒนธรรมชายเป็นใหญ่ ทำให้เราส่งเสียง ฮือฮาบางครั้ง ว่าเอ้อ กล้าเล่นแฮะ! การเดินรี่เข้าไปขอเงินผู้ชม มันทำให้เราได้อยู่ตรงนี้จริง ด้วยใจนึงที่หวาดหวั่นว่าเขาจะพุ่งมาเล่นกับเราตอนไหน

สุดท้ายตัวละครในแต่ละฉากอันเนิบนาบ 5-6 ฉาก ได้เขามาเผชิญหน้ากัน เหมือนเป็นรวมเรื่องสั้นที่มีส่วนเชื่อมโยงต่อกัน ยังบันหรือชนชั้นผู้ดีสองคนเถียงกันว่าใครมียศมีเกียรติกว่า คนหนึ่งอวดอ้างเชื้อสายตระกูล อีกคนอวดอ้างจำนวนคัมภีร์และวรรณกรรมที่ได้อ่าน แล้วพูดจาทับถมกันไปมา จนกระทั่งชายตัดอัณฑะวัวผ่านทั้งสอง โฆษณาว่าตัวเดียวอันเดียวนี้ ใครซื้อไปจะส่งเสริมความเป็นชาย ยังบันทั้งสองกระโจนเข้าใส่ แย่งชิงกันจนชวนสงสัยว่าผู้ที่เรียนสูงและอ่านอะไรมามากอย่างนี้ มาเชื่ออะไรกับคำกล่าวลอยๆ ของคนที่อยากจะขายของ

นี่คือคณะละครที่เมื่อถอดหน้ากากแล้ว หลายๆ คนอายุเกิน 50 บางคนยังเต้นสะบัดตัวกระแทกขาอย่างหนักหน่วง หรือสะบัดเอวได้กวนเหมือนหนุ่มวัย 17 อายุเยอะแต่มีพลังงานบางอย่างที่ทำให้เรายังหัวเราะก๊าก

ไม่รู้ว่าเขาเล่นมุกซ้ำมาบ่อยแค่ไหน หรือเบื่อไหมที่คนที่มาดูบางคนทำหน้าเฉยเมย แต่เมื่อถอดหน้ากาก เดินเรียงแถวกันรอบขอบวงเวที เราเห็นสีหน้าอิ่มและภูมิใจ เห็นแววตาที่มองเด็กน้อยโดยไม่ถูกซ่อนอยูาใต้หน้ากาก

และเราเห็นความจริงใจในเนื้อเรื่องบ้านๆ เหล่านั้น