ฉลองวันเกิดปีที่ 29 ที่บ้านอี้ถิงในย่านย็องดึงโพ นั่งกินรวมมิตรต๊อกปกกี ออมุก และไส้กรอกในซอสเผ็ด ซุนแด (ไส้กรอกเลือด) และของทอดๆ ทั้งหลาย เราเป็นคนเสนอไอเดียว่าจะกินสิ่งนี้ในวันเกิด เพราะคิดว่าง่ายดี เหมาะกับการกินเบียร์แกล้มไปด้วย

ตอนแวะมินิมาร์ทแถวบ้านอี้ถิง ราเชลถามว่าเบียร์ Terra ขวดเดียวพอไหม (เป็นไซส์ใหญ่) เราบอกว่าไม่พอ ขออีกหนึ่ง แถมยังหยิบมักกอลลีขวดเล็กๆ ติดมาด้วย

สรุปว่ากินเพลินจนเบียร์หมดไปสองขวดจริงๆ ริซซ่าตามมาสมทบหลังจากต๊อกปกกีเริ่มเหนียวและเย็นชืดแล้ว แต่ด้วยความหิวก็กินของทอดไปได้บ้าง ริซซ่าบอกว่าเป็นคาธอลิก วันศุกร์ช่วงนี้เลยงดการกินเนื้อสัตว์ การที่เราสั่งของกินเล่นอุดมแป้งพวกนี้มาก็เลยพอเหมาะพอดี …แม้จะไม่ดีต่อสุขภาพก็เถอะ

“ราเชลก็คาธอลิกนี่” เราพูด หันไปมอง มันแค่หัวเราะหึๆ ยักไหล่แล้วจิบเบียร์

“ไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลยว่ะ”

พวกเราคุยกันเรื่องวิชาเรียนเทอมหน้า เราจะเริ่มเรียนภาษาเกาหลีทุกเช้าวันจันทร์-พฤหัสแล้ว ยังไงเทอมนี้ก็ต้องพูดให้ได้มากขึ้น

“มันโดดได้ถึง 20 ครั้งเลยนะ” อี้ถิงผู้เรียนมานาน มีแฟนเป็นคนที่นี่ และพูดภาษาเกาหลีได้อย่างคล่องแคล่วแล้วบอกแบบยิ้มๆ

ราเชลหรี่ตามองเรา “ถ้าโดดแล้วเมื่อไหร่มันจะเก่งอะ” ราเชลก็เป็นอีกคนที่พูดภาษาเกาหลีระดับทำงานในออฟฟิศได้แล้ว

เทอมนี้ทั้งสามคนจะเป็น TA ในออฟฟิศทั้งหมด มิสควอน (ที่ราเชลเรียกติดปากเป็นภาษาเกาหลีว่า “ควาจังนิม”) ก็บอกว่าให้เราทำงานเป็น promoter ช่วงเปิดเทอม Spring 2021 ต่อ แต่เราก็ยังไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะให้ทำทั้งหมดกี่ชั่วโมง เพราะเราลงวิชาไว้เต็มเหนี่ยว เกินหน่วยกิตที่จำเป็นสำหรับการเรียนจบโท

จริงๆ เราก็เอนจอยกับหน้าที่มาก เพราะทำให้มีโอกาสได้ติดต่อและคุยกับอาจารย์ในคณะ ซึ่งเป็นกิจกรรมที่คงไม่ได้ทำหากเป็นแค่นักศึกษาทั่วไป (แม้จะทำได้เสมอแต่คงไม่กล้า) ทำให้ได้มุมมองหลายๆ อย่างในแวดวงอาจารย์ ทั้งที่เป็นคนเกาหลีและคนต่างชาติที่ทำงานที่นี่

วันเกิดปีนี้เป็นวันที่คึกคัก เพื่อนจัดงานวันเกิดให้ จำไม่ได้ว่าเคยทำแบบนี้หรือเปล่า หรือถ้ามี ครั้งสุดท้ายคือเมื่อไหร่ แล้วพออัพรูป เพื่อนทั้งเกาหลีและต่างชาติในคณะก็ส่งมาอวยพรวันเกิดกันใหญ่ มันเป็นการเริ่มต้นเทอมสุดท้ายที่อบอุ่นจริงๆ เมื่อย้อนไปคิดถึงวันแรกที่เข้ามา Ewha GSIS แล้วเกิดความหวั่นใจว่าเราจะหาเพื่อนไม่ได้เลย เพราะความที่พูดไม่เก่งของตัวเองและภาษาที่ไม่คล่อง

โควิดทำให้เราเรียนกันผ่านจอ การหาเพื่อนก็ยิ่งยาก แต่สังคมเหล่านี้ที่อยู่รายรอบ เราได้มาจากงานล้วนๆ ทั้งการเป็น promoter ในออฟฟิศของบัณฑิตวิทยาลัย การเป็น mentor ในโครงการ EAASIS และการไปช่วย KAPD เปิดเพจเฟซบุ๊กช่วงแรกๆ ที่ทำให้ได้คุยกับโกอุน เพื่อนเกาหลีที่เกิดวันเดียวกัน โตกว่าเราเกือบสิบปี (แต่หน้าตาอ่อนกว่าเรา…) เขาพาเราไปกินข้าวและดูการแสดงดนตรีพื้นบ้านเกาหลี แถมยังชวนไปกินเมนูพิสดารของเกาหลีในเร็ววันนี้

“จบจากที่นี่ไปแล้ว ฉันอยากทำงานที่ Korea Foundation” นั่นคือความฝันในวัย 30 ปลายๆ ของเธอ แม่บ้านที่เพิ่งกลับมาเรียนหนังสือต่อและหวังจะเข้าสู่เส้นทางใหม่ในแวดวงการส่งเสริมวัฒนธรรมของชาติ ตอนนี้เธอกำลังทำหน้าที่เลขาฯ ใน KAPD หรือสมาคมการทูตสาธารณะของเกาหลี เก็บประสบการณ์ไประหว่างเรียนหนังสือ

“วันเกิดของพวกเรา กิ่งจะทำอะไรเหรอ”

โกอุนถามระหว่างนั่งรถไฟใต้ดินกลับบ้าน วันที่ไปดูการแสดงดนตรีกันแถวคังนัม

เรายักไหล่ บอกว่ายังไม่ได้คิดเลย

เสียงประกาศรถไฟบอกสถานีต่อไปเป็นสี่ภาษา เกาหลี อังกฤษ จีน ญี่ปุ่น

โกอุนพูดต่อ

“จริงๆ ฉันอยากใช้เวลาเงียบๆ คนเดียวในวันเกิด ทบทวนชีวิตที่ผ่านมา แต่ก็นั่นแหละ การฉลองวันเกิดเป็นประเพณีของครอบครัว ยังไงฉันคงพยายามตื่นเช้ามาใช้เวลาเงียบๆ ก่อนที่คนอื่นจะเริ่มกินเลี้ยงกันตอนเย็น แต่ก็คงปล่อยให้สามีเป็นคนทำอาหาร ก็เพราะมันเป็นวันเกิดฉัน”

ผู้คนกรูกันเข้า-ออกที่สถานีทังซัน กระจัดกระจายกันไปคนละทาง เราพยักหน้าตอบรับ “เราก็คงอยู่เงียบๆ เหมือนกัน เหมือนที่ผ่านมา”

อี้ถิงเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมเค้กวันเกิดที่จุดเทียนไหวระริก เพื่อนๆ ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์เป็นภาษาเกาหลี ในกลุ่มเรา มีแค่รูบี้ที่ไม่ได้มา เพราะยังไม่กลับมาจากไต้หวัน

เค้กวันเกิดของเราปีนี้เป็นเค้กช็อกโกแลตโปะด้วยครีมสด ปักเลข 30 ตามอายุที่นับแบบคนเกาหลี ไม่ทันจบเพลง เทียนเลข 3 ดับ แต่ไม่เป็นไร อี้ถิงจุดใหม่ ริซซ่ากับราเชลเตือนให้เรารีบขอพร หลังจากที่เรายืนถือเค้กงงๆ ลืมไปว่าต้องทำอะไรในฐานะเจ้าของวันเกิด

ขอให้เลข 3 มาพร้อมกับความกล้าในการทำงานและการสร้างมิตรภาพที่แข็งแกร่งและขยายกว้างขึ้นเรื่อยๆ