หายจากการเขียนบล็อกไปสักพักใหญ่ๆ เดาได้จากชื่อบล็อกตอนนี้ ว่าชีวิตเราตารางแน่นมากๆ เมื่อเข้าสู่เทอมสี่ หรือเทอมสุดท้ายก่อนเรียนจบ

ตอนแรกเราคิดว่าเทอมนี้จะสบายที่สุด เพราะไม่ต้องกังวลเรื่องเกรดอีกแล้วว่าจะทำให้ได้ทุนในเทอมต่อไปหรือไม่ ยังไงๆ ก็เรียนจบอยู่ดี ก็เลยลงเรียนสามวิชาหลักของคณะ (ลงเกินไป 1 ตัวจากที่หลักสูตรบังคับไว้) และวิชาภาษาเกาหลี

ความหนักหน่วงมาจากการที่วิชาภาษาเกาหลี เป็นวิชาที่เรียนร่วมกับนักศึกษาต่างชาติปริญญาตรี และวิชานี้จริงๆ เท่ากับ 6 หน่วยกิต เพราะเรียนวันจันทร์-พฤหัส ตอน 8-10:45 น. (คาบเช้ามาก เพื่อไม่ให้ชนกับวิชาหลักของคณะที่ส่วนใหญ่มักเริ่มเที่ยง) แต่เราซึ่งเป็นนักศึกษา ป.โท จะไม่ได้หน่วยกิตจากวิชานี้ เป็นการเรียนเพื่อเอาความรู้ และมีเกรดแค่ P/F (ผ่านหรือตก) เท่านั้น

ถือว่าได้เรียนภาษาเกาหลีฟรีๆ ในเทอมสุดท้าย

ถามว่าทำไมไม่ลงเรียนตั้งแต่เทอมแรก ป่านนี้คงภาษาเกาหลีคล่องปร๋อไปแล้ว นั่นก็เพราะว่าเราอยากลองเรียนวิชาของป.โทก่อนว่าไหวไหม ปรากฏว่าเทอมแรกลงเรียนแค่ 3 วิชาก็รู้สึกเหนื่อยมากแล้วเพราะต้องปรับตัวเยอะ ทั้งใช้พลังงานในการอ่าน เขียน คิดวิเคราะห์ และพูดคุยในห้อง เทอมสองอยากลงเรียนหลายๆ ตัวเพราะจะได้ไม่ต้องกังวลหากได้ฝึกงานตอนเทอมสาม พอเทอมสามก็เริ่มมีงานอื่นๆ จากคณะเข้ามาให้ทำแลกกับทุนการศึกษา

สรุปคือไม่ได้เรียนเกาหลีที่มหาวิทยาลัยฟรีเลยในช่วงเวลาที่ผ่านมา

เทอมสี่เราเลยยอมไม่ได้ ลงเรียนเกาหลีไปทั้งๆ ที่อีกสามวิชาก็เหนื่อยไม่แพ้กัน

ความเหนื่อนล้ายังมาจากการต้องออกไปพบปะผู้คน เชื่อมสัมพันธ์กับเพื่อนต่างชาติ แน่นอนว่าพอเทอมสี่ก็ย่อมมีเพื่อนเยอะขึ้นเป็นธรรมดา ทั้งเพื่อนจากห้องเรียนและเพื่อนที่ไปทำกิจกรรมต่างๆ บางกลุ่มมีการนัดกินข้าวกันทุกสัปดาห์ จริงๆ ส่วนนี้สำคัญมากกับการมาเรียนในคณะที่เป็นนานาชาติ เพราะทำให้เราได้เพื่อนที่หลากหลายและได้บทสนทนาน่าสนใจมากมายจากอีกมุมโลก แต่ก็ต้องยอมรับว่าพอบวกกับตารางเรียนและอ่านหนังสือที่แน่นแล้ว รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกร่างกายล้ามาก และอีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะต้องส่งไฟนอลเปเปอร์ของทั้งสามวิชาแล้ว

ขนาดว่าตอนนี้ ใน Kakao Talk เพื่อนคนหนึ่งทักมาชวนไปเดินชินซาดงต่อด้วยวัดโชเกซาวันพุธนี้ เราบอกปัดไปว่ามีพรีเซนต์วันพฤหัส ยังทำไม่เสร็จเลย เพื่อนก็ว่า “ทำให้เสร็จวันนี้!” นี่ก็ทั้งดีใจที่เพื่อนอยากให้ไป แต่ก็กดดันว่าฉันไม่น่าทำเสร็จวันนี้ได้ ฮือออ

แต่ก็ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนกันรึเปล่า พอรู้สึกยุ่งมากๆ และกลัวว่าจะทำอะไรไม่ทันก็กลายเป็นว่าไปขยันเรื่องอื่นแทน (เพื่อคลายเครียด) เช่นนั่งอัดพ็อดแคสต์ตอนใหม่ให้กับ Sa Su Seoul

และเร็วๆ นี้ก็จะทำหนังสือเล่มใหม่กับทีมงาน Chaichai Books เป็นนวนิยายญี่ปุ่นเกี่ยวกับเกาะที่ผู้คนทำความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งของต่างๆ หายไป