หลังจากที่เล่าไปตอนที่แล้วว่าเราได้งานด้านมาร์เกตติ้งใน KO-LIFE สตาร์ตอัปเกาหลีที่ตั้งอยู่ในเมืองชุ่งจู จังหวัดชุงชองเหนือ คราวนี้จะมาเล่าประสบการณ์ทำงานหนึ่งเดือนในช่วงทดลองงาน

เท่าที่รู้จากเพื่อนๆ ปกติตอนเข้าทำงานบริษัทเกาหลีช่วงสามเดือนแรกจะเป็นการทดลองงาน แต่เขาเรียกว่าเป็นการฝึกงาน ซึ่งจะมีการจ่ายค่าจ้างต่างจากพนักงานประจำ อย่างกรณีของเรา แม้ตอนสมัครจะระบุค่าจ้างมาเป็นเงินรายปี แต่ในช่วงฝึกงานเขากลับจ่ายอีกเรตหนึ่ง ซึ่งต่ำกว่ากันเกือบครึ่งหนึ่งเลย และจะมีการประเมินอีกครั้งว่าเราควรได้ค่าจ้างจริงๆ เท่าไรหลังหมดช่วงทดลองงาน

ยอมรับว่าตอนแรกก็ผงะไปเหมือนกัน เพราะสมัยทำงานบริษัทที่ไทย เงินเดือนก็เป็นไปตามที่ตกลงตั้งแต่เดือนแรกต่อให้อยู่ในช่วงทดลองงาน เลยเกิดความลังเลว่าจะทำดีไหม หรือเอาเวลาไปเรียนภาษาต่อก่อนดีกว่า จะได้มีโอกาสเลือกมากขึ้น แต่พอคิดๆ ดู เราดูจากเนื้องานที่น่าสนใจแล้วก็คิดว่าทำได้ แล้วก็ตกใจด้วยซ้ำที่เขารับคนพูดภาษาเกาหลีไม่ค่อยได้อย่างเรา สักสามเดือนนี้สุดท้ายแล้วจะออกหัวออกก้อยยังไงก็ต้องลองดู

หนึ่งเดือนผ่านไป เราคิดว่าตัดสินใจไม่ผิด เพราะกลายเป็นว่าเงื่อนไขนั้นการทำงานค่อนข้างยืดหยุ่นมาก ออฟฟิศอยู่ไกลถึงชุ่งจู แต่เราสามารถนั่งทำงานอยู่ที่บ้านได้ แค่ต้องส่งรายงานรายวันในกรุ๊ปแชต Kakao Talk  ตอนเก้าโมงว่าวันนี้จะทำอะไร กับส่งตอนหกโมงเย็นว่าสุดท้ายทำอะไรไปแล้วบ้าง มันก็เลยสบายใจมากๆ

ถามว่า อย่างนี้แทเพียวนิมหรือ CEO จะรู้ได้ไงว่าเราทำงานเต็มที่ไหม ตรงนี้แหละที่เราชอบและทำให้ได้เห็นว่าแทเพียวนิมเปิดกว้าง เขาไม่ได้ยึดติดกับเวลา เขารู้ด้วยว่าเราคงไม่ได้นั่งทำงานตามเวลาเป๊ะๆ เลยให้ใช้วิธีให้เขียนรายงานรายสัปดาห์และทำพรีเซนต์ผลออกมารายเดือน เพราะฉะนั้นทุกๆ สัปดาห์จะมีการประชุมทาง Zoom เพื่อรายงานว่าตัวเองทำอะไรไปแล้วและผลเป็นยังไง อยากให้ทีมช่วยซัพพอร์ตตรงไหนบ้าง วิธีนี้ทำให้ถึงแม้เราจะมีหน้าที่ทำด้านการตลาดแต่ก็สามารถให้ฟีดแบ็กทีมทำแอปได้ทันทีว่าอยากให้แก้ไขตรงไหนในแอป (แต่แน่นอนว่าการปรับบางอย่างก็ต้องใช้เวลาหน่อย) และสุดท้ายทุกๆ เดือนก็จะมีการประชุมแบบเจอหน้ากันที่ออฟฟิศในชุ่งจู ตามด้วยฮเวชิกหรือการกินข้าวร่วมกันกับทีมงานในบริษัท

เราเลยใช้เวลาทำงานอยู่บ้านตลอด ออกแบบแผนการโปรโมตแอปเองทั้งหมด ไม่ได้มีใครมาชี้ว่าต้องทำอะไรบ้าง เพราะทีมเชื่อมั่นว่าถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับคนไทยในเกาหลี ก็ต้องเชื่อณัฐกานต์สิ 555 แม้ตอนแรกที่เจอกันที่บริษัทจะรู้สึกว่าแทเพียวนิมแนะให้ทำโน่นทำนี่ที่ไม่เห็นด้วยเยอะจัง KPI แบบนี้ไม่น่าทำได้ แต่พอดูๆ กันไปแล้วเขาก็เปิดรับความคิดเห็นเราพอสมควร ดูเชื่อถือว่าเรารู้อะไรๆ ที่เขาไม่รู้ เพื่อจะได้มาเสริมทัพกัน เพราะสุดท้ายเราก็มีจุดประสงค์เดียวกันคือทำให้มีคนใช้งานแอปมากขึ้น

ครั้งแรกที่ประชุมและกินข้าวร่วมกัน บรรยากาศถือว่าดีมาก รู้สึกว่าเพื่อนร่วมทีมเป็นมิตร ทีมงานที่เป็นคนเกาหลีก็ดูพยายามจะฟังภาษาเกาหลีพังๆ ของเราจนเข้าใจ ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่อะไรเลย ส่วนเพื่อนร่วมงานที่เป็นคนรัสเซียกับเวียดนามก็ซัพพอร์ตอย่างดี เวลาคิดคำไม่ออกก็ช่วยเสริมให้หรือบางครั้งก็ช่วยแปลให้เลยจากภาษาอังกฤษตรงส่วนที่เป็นศัพท์เทคนิค อย่างเรื่องการบูสต์โพสต์หรือเรื่องสิทธิบัตร

สรุปคือแม้จะมีเรตค่าจ้างเป็นรายชั่วโมงก็จริง แต่วัดกันที่ผลของงาน จากนั้นถ้าสามเดือนผ่านไป ต่างคนต่างพอใจกัน ก็ค่อยไปนั่งทำงานที่ออฟฟิศ

ฮเวชิกมื้อแรกที่กินด้วยกันคือไก่ทอด เราเตรียมไปเมาเต็มที่ เพราะได้ยินมาว่าคนเกาหลีกินข้าวกับหัวหน้าต้องดื่มหนัก แต่กลายเป็นว่าแทเพียวนิมถามย้ำว่า ที่กินเบียร์นี่อยากกินหรือแค่กินได้ (ไม่อยากให้รู้สึกกดดันว่าต้องเข้าสังคม) และสุดท้ายแทเพียวนิมก็นั่งกินโคล่ากับหนุ่มรัสเซีย เพราะดื่มไม่ได้ ต้องขับรถกลับบ้านทั้งคู่ เรานั่งชนแก้วกับเพื่อนร่วมงานเกาหลีที่เป็นกราฟิกดีไซน์เนอร์ นั่งหัวเราะหน้าแดงกันอยู่สองคน

วันนั้นแทเพียวนิมถามทุกคนว่าชอบกินอะไร เราก็ตอบไปว่าชอบกินซัมกยอบซัล กลายเป็นว่าพอประชุมนัดที่สองเมื่อไม่นานมานี้ (ประชุมสรุปงานของเดือนแรก) เขาก็เลยพาไปเลี้ยงซัมกยอบซัลกัน ฉลองการทำงานเดือนแรกที่มียอดผู้ใช้งานแอปคนไทยเพิ่มขึ้นคิดเป็น 58% ของผู้ใช้ทั้งหมด ตรงนี้ส่วนหนึ่งเพราะว่าคนไทยหลายๆ คนอาจยังไม่รู้ว่ามีแอปหางานในเกาหลีที่แปลภาษาไทยให้ด้วยสะดวกแบบนี้ (อะ โฆษณาซะเลย)

ยอมรับว่าเหนื่อยหน่อยที่ต้องไปชุ่งจู ไม่ค่อยชอบนั่งรถบัสไกลๆ แล้วเพราะปวดหลัง แต่เดือนละครั้งมันก็ไม่แย่เท่าไหร่นะ แล้วถ้าได้ทำงานประจำที่นั่นก็โอเคเลย ชุ่งจูเป็นเมืองเงียบๆ ที่ขนส่งมวลชนดีใช้ได้ แถมค่าที่พักก็ราคาโอเคเลยแหละ