มีช่วงหนึ่งที่เรารู้สึกว่า การตื่นมา ใช้ชีวิตหนึ่งวัน แล้วหลับไป เป็นเรื่องน่าเศร้า

โดยเฉพาะฟรีแลนซ์ที่ไม่มีบันไดให้ไต่ ปฏิทินก็แทบจำไม่ได้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร วันเสาร์ต่างกับวันจันทร์อย่างไร รับรู้ได้ก็แต่เพียงคำพร่ำบ่นของเพื่อนๆ ในเฟซบุ๊ค

เราก็เลยสร้างการทดลองให้ตัวเองอย่างหนึ่ง ซึ่งก็คือการนำกระดาษฉีกมาแบ่งเป็น 5 ช่อง แบ่งเป็นรายละเอียด อาหาร งาน รายจ่าย หนังสือ (หรือหนัง) และการศึกษา หนึ่งแผ่นจดได้ 2 วันหน้า-หลัง

เพื่อบันทึกไว้ว่า วันนี้กินไปเยอะแค่ไหน ทำงานได้เท่าไหร่ และเพิ่มพูนความรู้ความบันเทิงอะไรให้ตัวเองบ้าง

ฟังดูก็อาจคล้ายๆ แอพพลิเคชันที่เอาไว้บันทึกพฤติกรรม แต่อันนี้เป็นรูปแบบทำมือสุดๆ เราชอบฟังเสียงดินสอไม้หรือปากกาที่ลากไปบนกระดาษ สลับกับการนั่งนิ่งคิดว่าวันนี้ทำอะไรไปบ้าง หลังๆ มาไม่ค่อยได้จดอะไรแบบนี้แล้ว ใช้วิธีพิมพ์ตั้งสเตตัสแทน

แต่การบันทึกแบบนี้ยังเป็นเรื่องที่น่าทำ สำหรับเรา ต่างแค่มันไม่จำเป็นต้องโพสต์ให้เป็นสาธารณะเสียทุกวัน

ก็อย่างที่บอก มันเป็นแค่การทดลอง ทำได้สักพัก จนกระทั่งงานเยอะๆ ชีวิตวุ่นๆ การละเมียดนั่งจดอะไรแบบนี้ก่อนนอนก็หายไป เพิ่งมาเจอกระดาษพวกนี้ตอนจัดโต๊ะ แยกของออกมาทิ้ง

เออ มันก็น่าสนใจดีแฮะ คล้ายๆ การเปิดแอพ on this day มีกิจกรรมน่าสนใจอย่างเช่น ไปกินเจ๊โอว ในวันเดียวกับที่เขียนอีเมลส่งให้เอเจนซี่ลิขสิทธิ์หนังสือที่ญี่ปุ่น หรือบางวันเบื่ออ่านหนังสือวรรณกรรม ก็เปลี่ยนไปนั่งดูฮอร์โมน ep. 4 แทน ได้เห็นชีวิตตัวเองในมิติต่างๆ แบบที่ถ้าให้มานั่งบันทึกเป็นไดอารี่ก็คงเหนื่อย จดแบบนี้ก็ย่อๆ สั้นๆ ย้อนดูง่ายดี

ทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้จริงจัง ดีเสียอีกที่พอหมดวัน เรามีหลักฐานยืนยันกับตัวเองว่า เห้ย วันนี้ก็ไม่เลวนะ เหมือนกับคนสวนที่มองต้นไม้ชุ่มน้ำที่เพิ่งรดเสร็จมาเต็มสวน